Niezapominajka, Agnieszka Świętek (tekst i ilustracje), Wydawnictwo Widnokrąg, Piaseczno, 2018 r., ISBN 978-83-950870-6-6, wiek 5+
Mała dziewczynka ogląda zdjęcia i opowiada o swojej ukochanej babci. Jej babcia jest wyjątkowa, wszystko wie i wszystko potrafi. Bohaterka wspomina wszystkie wspaniałe chwile, które spędziły razem. Opowiada, jak babcia uczyła ją rozpoznawać drzewa i ptaki, robiła swetry na drutach i korony z papieru, piekła najlepsze ciasteczka (i to bez zaglądania do przepisu) i opowiadała najpiękniejsze bajki na dobranoc. Ale ostatnio babcia się zmieniła. Jest często jakby nieobecna a pamięć płata jej figle. Raz nawet zapomniała, gdzie mieszka! Wnuczka bardzo się o nią martwi a czasami jest zła i rozżalona, że babcia zapomina o ich wspólnych sprawach. Rodzice tłumaczą, że babcia jest chora. Wnuczka postanawia przypomnieć babci o wszystkich wspólnych chwilach, wszystkich rzeczach, których babcia ją nauczyła i zabiera ją na łąkę pełną niezapominajek. Ale tam dochodzi do wniosku, że babcia wcale nie musi pamiętać wszystkich nazw drzew i ptaków. Najważniejsze, żeby zawsze pamiętała o niej…
Choroba w rodzinie jest ciężkim doświadczeniem dla dziecka, zwłaszcza gdy ktoś, kto do tej pory był opiekunem, teraz wymaga opieki. Gdy komuś, kto nauczył nas wszystkiego, teraz trzeba przypominać najprostsze rzeczy. Książka pomaga dziecku zrozumieć to co się dzieje i odzyskać poczucie bezpieczeństwa. Oswaja też temat starości, niedołężności i przemijania. „Niezapominajka” niesie też optymistyczne przesłanie, że możemy zachowywać naszych bliskich i wszystkie piękne chwile w pamięci. Nie bez powodu motywem przewodnim warstwy graficznej jest niezapominajka. Małe niebieskie kwiatuszki są ukryte na każdej ilustracji.
Autorka bardzo pięknie pokazuje międzypokoleniową przyjaźń, tą wyjątkową wieź, która jest możliwa tylko miedzy wnukami i dziadkami. Lubię takie książki, które mówią o sprawach ważnych i poważnych bardzo prosto, bez patosu i wielki słów, są wzruszające ale nie popadają w ckliwość. Piękna jest.
Ilustracje świetnie oddają emocje dziewczynki. Na pierwszych stronach widać nastrój ciepła, miłości i beztroskiej zabawy. Dalej strach, zagubienie, dezorientację dziewczynki (obrazek, na którym babcia siedzi przed telewizorem bez obrazu). Na ostatnich ilustracjach dziewczynka wydaje się pogodzona z sytuacją, odnosimy wrażenie, że odzyskała spokój.
Na temat starości i choroby w rodzinie polecam również „Dziadek jest chory” i „Cukierek dla dziadka Tadka”. Pięknie o relacji wnuczka i dziadka pisze też Z. Stanecka w książce „Świat według dziadka”.
