Czy umiesz gwizdać, Joanno?, Ulf Stark, przekład Katarzyna Skalska, ilustracje Anna Höglund, Wydawnictwo Zakamarki, Poznań 2008; wiek 6+
Oswoić temat śmierci
Rodzice często starają się ochronić dziecko przed wszystkimi smutnymi stronami ludzkiego życia, pragną by ich dzieciństwo jak najdłużej było radosne, beztroskie i wolne od mroków świata.
Jednym z tematów tabu jest śmierć. Dorośli unikają rozmów o śmierci, bojąc się, że może to spowodować jakieś urazy w psychice dziecka. Nic bardziej mylnego. Dzięki rozmowom na ten temat pomagamy dzieciom oswoić się ze śmiercią, nauczyć się odpowiedniego reagowania na stratę i radzenia sobie z emocjami.
Lektura książki „Czy umiesz gwizdać, Joanno?” to bardzo dobra okazja do takiej rozmowy z dzieckiem.
Bez zbędnego patosu i wielkich słów
„Czy umiesz gwizdać, Joanno?” to jednocześnie wzruszająca i zabawna historia przyjaźni między dzieckiem i starszym człowiekiem, która pięknie pokazuje, że życie składa się ze spotkań i rozstań, bliskości i tęsknoty, z radości i smutków i na wszystkie emocje jest miejsce. Autor porusza temat śmieci w sposób bardzo prosty, bez zbędnego patosu i wielkich słów. Starość i śmierć są pokazane jako naturalne zjawiska. Jako część rzeczywistości.
Przyszywany dziadek
Bertil zazdrości swojemu przyjacielowi, Ulfowi, że ma dziadka. Dziadek Ulfa daje mu zawsze kilka koron, częstuje kawą i zabiera na ryby. Na szczęście Ulf zna miejsce, gdzie jest wielu dziadków. W domu starców Bertil poznaje przemiłego staruszka, Nilsa, który czuje się bardzo samotny i chętnie zgadza się być jego dziadkiem. Okazuje się nawet, że jak na rodzinę przystało, są do siebie bardzo podobni – obaj mają na brodzie plaster.
Dziadek i wnuczek dają sobie to, czego potrzebują i obaj cieszą się ze sprawiania sobie nawzajem przyjemności. Nowy dziadek Bertila ma zaniki pamięci i zawsze myli kierunki, dlatego nie jest w stanie zabrać chłopca na ryby, jak to robią inni dziadkowie. Ale wymyśla dla chłopców niespodziankę – buduje latawiec z apaszki zmarłej żony i swojego krawata. Bertil urządza za to dziadkowi urodzinowe przyjęcie z wieprzowymi nóżkami (przysmak wszystkich dziadków) i cygarem. Chłopcy zabierają też staruszka na nocną wyprawę do ogrodu sąsiada, żeby kraść czereśnie, bo to sprawiało największą frajdę Nilsowi, kiedy był mały. Dziadek nie chce zawieść Bertila, więc wdrapuje się na drzewo, siedzi z chłopcami na gałęzi, majta nogami i pluje pestkami. Natomiast Bertil bardzo chce się nauczyć gwizdać, żeby zagwizdać dla Nilsa jego ulubioną melodię.
Bo życie składa się z radości i smutków
Kiedy, po wielu nieudanych próbach, w końcu mu się udaje, okazuje się, że dziadek właśnie umarł. Bertil przynosi mu na pogrzeb najpiękniejszą różę z ogrodu sąsiada, gwiżdże melodię, której się dla niego nauczył, a potem… idzie z Ulfem puszczać latawiec.
Książka „Czy umiesz gwizdać, Joanno?” otrzymała wyróżnienie w konkursie Mały i Duży Dong 2008.
Tego samego duetu autorskiego polecam również książkę „Chłopiec, dziewczynka i mur”
